byłaby to w sumie, miałbym kiedykolwiek zamiar tę historię opowiedzieć, w pewnym sensie historia troski, dla której, aby ją komuś opowiedzieć lub uzmysłowić, w ogóle nie byłbym pewnie w stanie znaleźć tej ilości czasu, jaka dla opowiedzenia owej historii byłaby stosowna. historia, w której, aby, też kiedy teraz nie jest tu obecna, ją uspokoić, nie, jak się częstokroć oraz, tego zdania również jestem, nie bez powodu obawiała, ja, lecz choć raz właśnie moja żona stoi na pierwszym planie. byłaby to, gdyby tę historię można było powiedzieć, swego rodzaju historia o niedociągnięciach tej mojej żony w kwestii bycia w zgodzie, nawet jeśli tylko w niewielkim stopniu i jak dotąd próbnie, z czasem. o ile z wyjątkiem tejże żony cała ludzkość, a przynajmniej ta jej część, dla której czas jest czymś, co bierze się poważnie, wie, ile czasu dla przeprowadzenia jakiejś czynności, a mianowicie takiej, z którą w przeciągu lat do woli można się było zaznajomić, jest wymagane, aby tę czynność zakończyć w chwili, w której inna czynność, a dokładniej, tej innej czynności początek, a to, chcąc rozwiać ewentualne wątpliwości, powiem, w porozumieniu z tą żoną, a nierzadko na jej stanowcze życzenie, został ustalony, o tyle moja żona tego nie wie.